W porównaniu z wieloma twórczymi luminarzami historii, Vonnegut, który zmarł z przyczyn naturalnych, wyszedł stosunkowo łatwo. Wśród tych, którzy zakończyli swoją walkę z chorobą psychiczną samobójstwem, są Virginia Woolf, Ernest Hemingway, Vincent van Gogh, John Berryman, Hart Crane, Mark Rothko, Diane Arbus, Anne Sexton i Arshile Gorky.

Moje zainteresowanie tym wzorem jest zakorzenione w moich podwójnych tożsamościach naukowca i badacza literatury. We wczesnej paraleli z Sylvią Plath, pisarką, którą podziwiałem, studiowałem literaturę w Radcliffe, a następnie pojechałem do Oksfordu na stypendium Fulbrighta; ona studiowała literaturę w Smith i uczęszczała do Cambridge na stypendium Fulbrighta. Potem nasze drogi się rozeszły, a ona dołączyła do powyższej tragicznej listy. Ciekawość naszych odmiennych wyników ukształtowała moją karierę. W 1963 roku uzyskałam doktorat z literatury i dołączyłam do grona wykładowców Uniwersytetu Iowa, by uczyć literatury renesansowej. W tym czasie byłam pierwszą kobietą, którą wydział angielski tego uniwersytetu zatrudnił na etacie, więc starałam się publikować pod neutralnym pod względem płci nazwiskiem N. J. C. Andreasen.

Niedługo potem napisana przeze mnie książka o poecie Johnie Donne została przyjęta do publikacji przez Princeton University Press. Zamiast podniecenia poczułem się niemal zawstydzony i zadufany w sobie. Komu ta książka mogłaby pomóc? Co by było, gdybym wysiłek i energię, które w nią włożyłem, przekuł w karierę, która mogłaby ratować ludzkie życie? W ciągu miesiąca podjąłem decyzję, że zostanę naukowcem, a może lekarzem. Dostałam się do szkoły medycznej na Uniwersytecie Iowa, w klasie, w której było tylko pięć innych kobiet, i zaczęłam pracować z pacjentami cierpiącymi na schizofrenię i zaburzenia nastroju. Pociągała mnie psychiatria, ponieważ u jej podstaw leży najbardziej interesujący i złożony organ w ludzkim ciele: mózg.

Spędziłem większość mojej kariery skupiając się na neurobiologii chorób psychicznych, ale w ostatnich dekadach skupiłem się również na tym, co możemy nazwać nauką o geniuszu, próbując odkryć, jaka kombinacja elementów ma tendencję do tworzenia szczególnie kreatywnych mózgów. Co, krótko mówiąc, jest istotą kreatywności? W ciągu mojego życia ciągle wracałem do dwóch bardziej szczegółowych pytań: Jakie różnice w naturze i wychowaniu mogą wyjaśnić, dlaczego niektórzy ludzie cierpią na choroby psychiczne, a inni nie? I dlaczego tak wiele najbardziej kreatywnych umysłów na świecie należy do grupy najbardziej dotkniętych chorobą? Moje najnowsze badania, w ramach których skanowałem mózgi niektórych z najznakomitszych współczesnych naukowców, matematyków, artystów i pisarzy, zbliżyły się do odpowiedzi na to drugie pytanie bardziej niż jakiekolwiek inne badania do tej pory.